بررسی کیفیت زندگی پرستاران شاغل مبتلا به کمردرد مزمن در بیمارستان های آموزشی درمانی تبریز در سال ۱۳۹۲

زمینه و هدف: کمر درد یکی از مشکلات شایع در سراسر دنیا و ایران است و پرستاران نیز به تبع شرایط کاری جز گروه های پر خطر محسوب می شوند که در صورت مزمن شدن می تواند در کیفیت زندگی آن ها تأثیر جدی داشته و سبب پایین آمدن کیفیت کار، کاهش زمان مفید فعالیت و افزایش تعداد روزهای غیبت کاری شود. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت زندگی پرستاران مبتلا به کمر درد مزمن طراحی و اجرا شده است. روش بررسی: در این پژوهش توصیفی تحلیلی تعداد 450 نفر پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی تبریز در سال 1392 حاضر به همکاری در مطالعه شدند. داده ها از طریق چک لیستی دو قسمتی شامل مشخصات دموگرافیکی و پرسشنامه تعدیل یافته اسوستر (modified oswestry low back pain questionnaire) جمع آوری شد. کیفیت زندگی پرستاران مبتلا به کمردرد مزمن تعیین گردید. یافته ها: از کل پرستاران شرکت کننده در تحقیق 8/65 درصد (250 نفر) معیار ورود به مطالعه را داشتند. اختلال به وجود آمده در کیفیت زندگی اکثر پرستاران مبتلا به کمردرد مزمن (04/38 درصد) در حد متوسط بود و در 88/6 درصد از پرستاران اختلال به وجود آمده خیلی شدید به دست آمد. بیشترین و کمترین اختلال به وجود آمده در مبتلایان به کمر درد مزمن به ترتیب مربوط به روابط اجتماعی و مراقبت از خود بود. شدت درد تجربه شده در پرستاران متوسط تا شدید گزارش شد. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای کمردرد مزمن در پرستاران و تحت تأثیر قرار گیری کیفیت زندگی آن ها بر اثر این اختلال، برگزاری کلاس های آموزشی و ایجاد محیطی با حداقل عوامل خطر برای کمردرد در محیط های کاری پرستاران برای کاهش آسیب های فردی و اجتماعی و اقتصادی ضروری به نظر می رسد.